Խաղաղ ընտանիք

Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո շատ արժեքներ փոխվեցին, բայց ընտանիքը շարունակեց մնալ ամենակարևոր կորիզը: Եթե մենք այսօր ուզում ենք փայլուն ապագա կառուցել մեր երկրի համար, պետք է սկսենք ընտանիքից: Հզորացնենք մեր ընտանիքները և ստեղծենք ընտանեկան գրագետ հարաբերություններ

Տղամարդը ցանկանում է, որ կինը հարգի իրեն: Այդ հարգանքով կինը կարող է շատ բաներ սովորեցնել ամուսնուն կամ փոխել նրա մեջ: Շատ կարևոր է, որ կինը վերլուծի ու հասկանա, թե ինչի համար է հարգում իր ամուսնուն: Կինն էլ իր հերթին ցանկանում է սիրված լինել: Ամուսնու հոգատարության ու ուշադրության կարիքն ունի: Այսպես կարելի է ստեղծել խաղաղ ու ամուր ընտանիք: Սակայն խանգարում է  հպարտությունը:

Աստված ցանկանում է, որ ամուսինները լինեն մեկ մարմին: Մարդը ստեղծված է այն հնարավորությամբ և պայմանով, որ կարողանա ինքն իրեն ամբողջությամբ նվիրել ուրիշին: Տղամարդն իրեն պետք է նվիրի կնոջը, կինը իրեն պետք է նվիրի ամուսնուն: Ամբողջ էությամբ: Եվ այս նվիրումը հավերժական է: Սա է Աստծո ծրագիրը: 

Ծնողը միշտ էլ ցանկանում է լավագույնը տալ իր զավակին: Ծնողի ցանկությամբ կամ ստիպելով զավակը ընտրում է մասնագիտություն, աշխատանք, կողակից, սակայն արդյո՞ք սա զավակի կյանքն է, թե՞ ծնողի կյանքի շարունակությունը: Ծնողը պետք է ուղղություն ցույց տա, բայց ընտրությունը պետք է անի զավակը, ինքը պետք է հասկանա, թե որն է լավագույն իր համար: 

Ամեն ծնող ինքն է որոշում, թե ինչն է լավագույնն իր երեխայի համար: Ծնողներ կան, ովքեր նյութապես ապահովված են և կատարում են երեխայի բոլոր ցանկությունները: Նրանց կողքին կան ծնողներ, ովքեր հնարավորություն չունեն անգամ խաղալիք գնելու: Սակայն այս ծնողները նույնպես երազում են լավագույնը տալ իրենց զավակներին: Շատ կարևոր է, որ նյութական խնդիրներ չունեցող ծնողները սովորեցնեն իրենց երեխաներին կիսելու մշակույթը:

Յուրաքաչյուր կին և տղամարդ, երբ ընտանիք են կազմում, իրենց հայրական ընտանիքից բերում են բազմաթիվ սովորություններ, որոնք երբեմն չեն համապատասխանում: Իսկ երբ զույգերի մեջ բախում է առաջանում, իրավիճակն ավելի բարդանում է: Երեխաներն այդ ամենը զգում են, ապրում եմ, թեկուզ ենթագիտակցորեն, և հետագայում իրենք են նույնը շարունակում: Որպեսզի երեխաները տարբեր լինեն, ծնողները պետք է շատ աշխատեն: 

Երեխան կրկնում է այն, ինչ տեսնում է: Նա կարծում է, որ խմելով ու ծխելով՝ մեծանում է: Այստեղ կարևոր է ծնողների դերը: Երեխային պետք է բացատրել ու ցույց տալ խմիչքի բացասական ազդեցությունը:

Ներելը շատ կարևոր  գործիք է սրտի խախաղություն գտնելու համար: Մենք չենք կարող ուրախ ապրել, եթե չենք ազատվել զայրույթից, բռնությունից ու վրեժից: Ինչպե՞ս ազատվել, ինչպե՞ս ներել: 

Մեր կյանքը, որն ապրել ենք ու դարձել է անցյալ, նման է չորացած ցեմենտի: Փոխել չենք կարող: Առջևում թաց ցեմենտն է՝ ապագան: Մենք կարող ենք աշխատել և ուղղություն տալ գալիքին: Ապագան ինչ-որ առումով մեր ձեռքերում է, իսկ անցյալն արդեն վերադարձնել հնարավոր չէ: Բայց անցյալը կարևոր հիմք է ներկայի ու ապագայի համար:

Որքան գեղեցիկ է մայր և զավակ կապը, հողորդությունը նրանց միջև: Ամբողջ կյանքի ընթացքում մենք փնտրում ենք նման հաղորդություն, մենք նման սիրո կարիք ունենք: 

Ծնողի ամենամեծ պարտականությունն իր զավակներին կրթելն ու դաստիարակելն է: Ծնողներն են առաջին պատասխանատուները: Եվ շատ կարևոր է գիտակցել, որ երեխան է հասարակության, երկրի, ժողովրդի ապագան: Իսկ թե ինչպիսի ապագա է մեզ սպասվում, կախված է այսօր տրված դաստիարակությունից ու կրթությունից: 

Մեղքի և տարիներով ձևավորված  սովորությունների պատճառով մեր հոգևոր առողջությունը վատթարացել է: Մենք բուժամ կարիք ունենք: Ո՞վ և ինչպե՞ս կարող է բուժել մեր հիվանդությունները: